Teño dúas imaxes que difícilmente poden conciliar algún tipo de similitude. Pero se imos ó fondo da cuestión podemos resolver un asunto ben interesante. Observade primeiro as imaxes..., logo entraremos a analizalas detidamente. Porqué? preciso pensar que poido conciliar conceptos tan lonxanos e contrapostos como o individualismo e a colectividade; a tradición e a modernidade; a soidade e a compañía; as regras do poder e o poder das regras... Quen se espeta de narices coa pregunta das crenzas persoais, da existencia dun ente que controle a súa vida, ¿equivócase?..equivócase tanto ou máis que quen se aliena á tecnoloxía como xeito de supervivencia. Quen é mías forte? quen posúe a quen? (como di o anuncio) Que tal se comezamos polas similitudes, ollo..son moitas... - Dous nenos ( un neno-neno e un neno-cuasiadulto) - Dous espazos de meditación (a cama tecnolóxica multifuncional con Tv e demáis aparatos incorporados...á vista está; e a oración colectiva dos musulmáns) - Dúas persoas que non comprensen o seu entorno; dous inadaptados; dúas almas sen camiño... dous medos comúns: a soidade Diferencias...son tantas como cores hai en ambas imaxes: - diferenza de clase ("el chico bien" y "el niño pobre") aínda que os dous son pobres nenos espiritualmente falando...non? -que procuran? os dous procuran un espazo ou lle foi imposto? -histeria colectiva: o neno musulmán percibe que o entorno da oración e caótico. Percibe o "rapaz futurista" que as tecnoloxías lle taladran o coco e mantén a distancia coa cama multifuncional? Hoxe detivenme a mirar as dúas caras da moeda, detívenme a decantarme por unha e non puiden, detívenme a escoitar ó neno musulman e ó neno occidental e os dous berraban que se sentían sós. Que clase de infancia se está xestando? que clase de oración se nos impón? a do silenzo..a do poder...a do consumo..a de dar as costas...a de fuxir da triste realidade; a do suicidio colectivo ou a da meditación en masa? Lo malo de los fanatismos es que acaban por controlar nuestra vida como una droga dura. pero como evitarlos? el engaño de sentirse arropado es la ilusión de lo que deseamos. Aún no puedo elegir una de las imágenes porque ambas me producen tanto miedo y tanta tristeza, que prefiero no comprenderlas. El arte contemporáneo es caer en la cuenta de que podemos ser autónomos en nuestras creaciones..., y si esto suena anarka, confieso: lo es! Podéis opinar? |
No hay comentarios:
Publicar un comentario