sábado, 31 de marzo de 2007

MAQUILLATE, MAQUILLATE !!!




Toda la tarde durmiendo en el sofá...pero que hace una chica como yo en un mundo como este?. Nunca os ha pasado que vivis durante toda la semana pensando, quizás, que el fin de semana será mejor, por todo eso de descansar y tal y cual.. Bueno, y luego resulta que abres los ojos y ya es lunes otra vez..., os ha pasado? seguro que en mas de una ocasión.



Pero estamos locos o que?, oye, ponte el traje de fiesta y dandole pa la calle que son horas, nena! es sábado, si..pero tengo un sueño que no me meneo, tu. El plan B, por cierto, es el exhibicionismo, que también me encanta. Así que me voy a poner en plan "modelo de Schile", a ver que pasa...jejeje



No puedo mas.............................., besitos

















martes, 27 de marzo de 2007

SMILE, SMILE, SMILE!!!


Esta mañana..mi primer día de trabajo en el gremio de artes gráficas..me he dicho..que no te tomen el pelo... (o me lo dijo mi madre?); el caso es que cuanto más sonrría..más me van a sonrreír, así que estrategia que se precie, sonrrisa que se aprecie! Que no..., que si mi vida va a trancas y barrancas, me da lo mismo. Yo no pienso parar de sonrreír, que me pongo muy fea..., ya me lo decía...un tipo sabio, jajja

La empresa para la que trabajo sel llama COFFEPLUS, y se dedica al marcaje de material publicitario, mayormente, aunque tiene un componente de diseño, como es obvio...de lo mas interesante..., me voy haciendo poco a poco, aunque hoy tengo las manitas hechas trizas de darla la maquinita. No me queda nada.., la voy a meter en agua fría..brrr. Un brindis...va por ustedes..y, sobre to...por miiiiii!!!!!!ole ole y ole

Que me va bien, que estoy feliz, y a los confines de la traición...si es que me siento traicionada por alguien cercano, (por mi misma...en todo caso), y quien me entienda que me aguante!!, mientras tanto yo respondo un S.O.S mundo cruel..., a joderse. Ahora me toca a mi!!!, y que me quiten lo bailao... : )














sábado, 24 de marzo de 2007

CUANDO DUELE MUY ADENTRO...FELIZ DÍA DEL PADRE










Cuando duele muy adentro no tengo mas motivos para seguir adelante. Vete y no mires atrás.., vete y déjame seguir viviendo. Sin despedidas. Pero no me impidas que llore porque duele muy adentro. Duele tanto que se me encoje el pecho y mis manos están atadas a las tuyas, y duele tanto que ya no siento nada. Como los cristales cuando se rompen, así suena tu ausencia..., a cristales rotos, a vidrio cortante, a silencio...
Duele muy adentro cuando me gritas o me dejas en una carretera perdida una tarde. Duele cuando no hay nadie cerca. Duele cuando te necesito y no estás y duele más cuando me convences de que te necesito. Duele cuando callo y duele cuando te lo digo. Duele siempre muy adentro.
Duele cuando intento construír mi vida y vuelves entre las rejas negras o entre un coche mostaza o rojo. Duele cuando pienso que me destruyes sin dejarme crecer siquiera. Cuando me marcas y me sellas la boca. Duele cuando estamos en la playa y no me dejas ver el mar porque lo quieres todo para ti. Duele cuando me obligas a nadar sin que mis brazos hayan crecido y las piernas se me enreden en las algas, y está tan oscuro que duele muy adentro.

Duele cuando pienso que ya todos estamos tan enfermos como tú. Y me duele muy adentro.Cuando me regalaste la vida, poco tiempo después..ya me daba miedo perderla, y así muchos días, muchos años..., doliendo muy. muy adentro. Duele cuando te busco en otras personas. Duele cuando golpeas..y duele no superarlo. Duele no poder decirlo y duele sentirse culpable sin serlo. Duele muy adentro el odio que has creado en mi. Duele cuando me escondo muy adentro y escucho una canción que sigue doliendo. Duele muy adentro....tu ausencia. pero gracias a ella hoy sigo viva



viernes, 23 de marzo de 2007

DIOS DE LAS PEQUEÑAS COSAS O INEVITABLE INDIVIDUALISMO
















Teño dúas imaxes que difícilmente poden conciliar algún tipo de similitude. Pero se imos ó fondo da cuestión podemos resolver un asunto ben interesante. Observade primeiro as imaxes..., logo entraremos a analizalas detidamente. Porqué? preciso pensar que poido conciliar conceptos tan lonxanos e contrapostos como o individualismo e a colectividade; a tradición e a modernidade; a soidade e a compañía; as regras do poder e o poder das regras...


Quen se espeta de narices coa pregunta das crenzas persoais, da existencia dun ente que controle a súa vida, ¿equivócase?..equivócase tanto ou máis que quen se aliena á tecnoloxía como xeito de supervivencia. Quen é mías forte? quen posúe a quen? (como di o anuncio)




Que tal se comezamos polas similitudes, ollo..son moitas...
- Dous nenos ( un neno-neno e un neno-cuasiadulto)

- Dous espazos de meditación (a cama tecnolóxica multifuncional con Tv e demáis aparatos incorporados...á vista está; e a oración colectiva dos musulmáns)

- Dúas persoas que non comprensen o seu entorno; dous inadaptados; dúas almas sen camiño... dous medos comúns: a soidade
Diferencias...son tantas como cores hai en ambas imaxes:

- diferenza de clase ("el chico bien" y "el niño pobre") aínda que os dous son pobres nenos espiritualmente falando...non?

-que procuran? os dous procuran un espazo ou lle foi imposto?

-histeria colectiva: o neno musulmán percibe que o entorno da oración e caótico. Percibe o "rapaz futurista" que as tecnoloxías lle taladran o coco e mantén a distancia coa cama multifuncional?

Hoxe detivenme a mirar as dúas caras da moeda, detívenme a decantarme por unha e non puiden, detívenme a escoitar ó neno musulman e ó neno occidental e os dous berraban que se sentían sós. Que clase de infancia se está xestando? que clase de oración se nos impón? a do silenzo..a do poder...a do consumo..a de dar as costas...a de fuxir da triste realidade; a do suicidio colectivo ou a da meditación en masa?
Lo malo de los fanatismos es que acaban por controlar nuestra vida como una droga dura. pero como evitarlos? el engaño de sentirse arropado es la ilusión de lo que deseamos.
Aún no puedo elegir una de las imágenes porque ambas me producen tanto miedo y tanta tristeza, que prefiero no comprenderlas.
El arte contemporáneo es caer en la cuenta de que podemos ser autónomos en nuestras creaciones..., y si esto suena anarka, confieso: lo es! Podéis opinar?


miércoles, 21 de marzo de 2007

VOY EN UN TREN VIENDO TODAS LAS FLORES...HASTA QUE TENGA QUE DECIDIRME POR UNA








Que tal si el paso de la postadlescencia a la "vida adulta" resulta difícil?. No puedo recrearme pensando en las cosas que pasaron ayer..ni puedo pensar solo en el futuro, porque lo que ocurra mañana es incierto, pero..tampoco te aflinjas por lo que pasará mañana...

De vuelta de unos días en Santiago, como en casa ..en ninguna parte. Y lo que me gusta escribir aqui tranquilita...

Me tumbo a leer pensando en esos días de lluvia. esos días de soledad y de aprender pasito a paso. Puede que empezando desde abajo aprenda mucho mas..., aprenda a tropezar y a levantarme sola..., aprenda a elegir y a reflexionar. pero que caos de sentimientos...

Las letras van solas cuando es mi cabeza la que dicta las palabras, y los caminos los hago al andar despacito y con los pies sobre el cemento...

es decir..lo de estudiar carrera cuatro años..nada que ver con el arduo trabajo del taller en serigrafía..., pero son artes gráficas. Ariadnita...no le pidas peras al olmo, que queda mucho camino por caminar!!!

domingo, 18 de marzo de 2007

DESIDIA

Amigos, amigas...he empezado a trabajar. Ya tengo una patita dentro del mundo de la publicidad. Y aunque estoy acojonada...porque todo son cambios ahora, pienso que los cambios son positivos. La verdad es que me lo he currado...supongo que será por eso que al fin lo conseguí. Estoy aprendiendo tecnicas de serigrafía y tampografía. demomento hasta ahí puedo decir..supongo que a partir de ahora postearé mucho menos, por falta de tiempo, aunque procuraré mantener este blog como espacio para mis y vuestras reflexiones...
Saúdos

viernes, 2 de marzo de 2007

Hoy no sé que contar. He estado navengando largas horas..y tras largos visionados, me he decido a colgaros aqui el spot de la nueva campaña de LEVIS. Puff, seamos francos...es buenisimo, mucho. No os encanta? Yo es que lo veo y me pongo..aiaiaia!
Por cierto, es la versión larga...dura mas que el convencional de televisión.
Besos!...lo demás está en el video! :)